Służba Liturgiczna

Opiekunem Służby Liturgicznej w naszej parafii jest ks. Piotr Stasieczek

Spotkania w każdy czwartek o godz. 16.00 w zakrystii

 Termin łaciński ministrare oznacza "służyć, pomagać". Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna. Słowo ministrant wskazuje szczególnie na służbę we Mszy św. Ministrant jest pomocnikiem przy sprawowaniu Mszy św. i podczas innych nabożeństw liturgicznych.

        Od kiedy istnieją ministranci? Odpowiedź na to pytanie jest właściwie bardzo prosta: od kiedy w ogóle istnieje nabożeństwo. W narodzie izraelskim było jedno pokolenie wybrane do służby w świątyni -pokolenie Lewiego. W powstającym Kościele apostołowie potrzebowali kogoś do posługiwania wiernych. Wybrali więc siedmiu pomocników i nazwali ich diakonami, to znaczy sługami. Gdy wspólnoty chrześcijańskie stawały się coraz większe, wszystko co było do wykonania, dzielono w formie różnych zadań pomiędzy członków danej wspólnoty. W ten sposób można w kilku słowach przedstawić ministrantów i naszą działalność .

1.Ministrant jest POMOCNIKIEM przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych. Ministrant usługuje księdzu, gdy przygotowywany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy świętej.

2.Ministrant jest tym który NIESIE ZNAKI. Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które dla liturgii są niezbędne. Są to przedmioty, które dla liturgii mają szczególne znaczenie. One mają ludziom wierzącym coś przedstawić i wskazać na inną rzeczywistość.

3.Ministrant powinien sam być ZNAKIEM. Ministrant przez służenie wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych!

        Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii" nie tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać! ,,Uczestniczyć w liturgii" to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując!

Można wyróżnić kilka stopni w formacji ministranckiej:

Kandydaci na ministrantów

  * kandydat - nie nosi jeszcze komży, ale uczy się w tym czasie posługiwania do mszy, odpowiedzi mszalnych itp., ten okres próby trwa zazwyczaj rok;

    * choralista - daje wiernym sygnały do przyjęcia odpowiednich postaw ciała za pomocą kołatek, dzwonków i gong;

  * ministrant światła (inaczej lucyferariusz; z łac. lux, cis - światło) - opiekuje się świecami, posługuje do nich;

    * ministrant księgi (inaczej librysta lub manduktor; z łac. libra - księga) - dba o księgi liturgiczne, przygotowuje je przed celebracją liturgiczną; może posługiwać celebransowi przy mszale;

    * ministrant ołtarza - posługuje przy naczyniach liturgicznych ; podaje chleb, wino i wodę do sprawowania Eucharystii, usługuje kapłanowi, a przy udzielaniu wiernym Komunii świętej, przytrzymuje patenę pod Ciałem Pańskim, by jego okruszyny nie spadły na ziemię;

  * ministrant krzyża (inaczej krucyferariusz z łac. crux, cis - krzyż) - nosi krzyż podczas procesji i drogi krzyzowej :

   * lektor - ministrant Słowa Bożego - proklamuje Słowo Boże (czytania z wyjątkiem Ewangelii) oraz odczytuje wezwania Modlitwy Powszechnej;

   * psałterzysta - wykonuje psalmy, zazwyczaj jest ministrantem Słowa Bożego posiadającym uzdolnienia muzyczne;

   * kantor - intonuje pieśni, dba o oprawę muzyczną liturgii i zaangażowanie wiernych w śpiew, ta funkcja rzadko już występuje w Polsce i jest często mylona z psałterzystą. Kantor zazwyczaj jest ministrantem Słowa Bożego posiadającym uzdolnienia muzyczne;

   * ceremoniarz - mistrz ceremonii - jego zadaniem jest koordynowanie działań pozostałych ministrantów; jest odpowiedzialny za prawidłowy przebieg liturgii, przeprowadza próby z ministrantami, musi być zaznajomiony z przepisami liturgicznymi;

   * animator liturgiczny - jest osobą dorosłą, po specjalnym kursie; opiekuje się grupą ministrantów.

        Oczywiście, ministrant może wykonywać zadania przewidziane dla stopni niższych, oraz, gdy nabył już stosowne umiejętności, te przewidziane dla stopni wyższych.

Można wyróżnić także inne funkcje:

* turyferariusz - odpowiedzialny jest za kadzielnicę (trybularz): jej przygotowanie i utrzymanie w czystości;

* nawikulariusz - służy razem z turyferariuszem - niesie kadzidła w naczyniu, zwanym "łódką";

* ministrant wody - nosi kociołek z woda święconą: podczas aspersji (pokropienia wiernych woda święconą) oraz błogosławieństw i poświęceń

* ministrant mitry - podczas mszy sprawowanej przez infułata lub biskupa - trzyma mitrę lub infułę w momentach liturgii, gdy ten jej nie używa;

* ministrant pastorału - podczas mszy pod przewodnictwem biskupa trzyma pastorał w momentach liturgii, gdy ten go nie używa.

Modlitwa przed Mszą Świętą

        Oto za chwilę przystąpię do ołtarza Bożego. Do Boga, który rozwesela młodość moją. Do świętej przystępuje służby. Chcę ją dobrze pełnić. Proszę cię Panie Jezu o łaskę skupienia, by myśli moje były przy Tobie, By oczy moje były zwrócone na ołtarz, a serce moje oddane tylko Tobie. Amen

Modlitwa po Mszy Świętej

        Boże którego dobroć powołała mnie do Twej służby, Spraw, bym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach przez dzień dzisiejszy I całe me życie szedł tylko drogą zbawienia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen

Zadania ministranta

        Zadaniem ministranta jest poznawać liturgię i nią żyć, służyć przy ołtarzu podczas Mszy św. i nabożeństw:
- w niedzielę,
- raz w tygodniu,
- uczestniczyć w zbiórkach ministranckich raz w tygodniu
- Ministrant modli się i pracuje nad swoim charakterem oraz często przyjmuje komunię św.
- Kocha Boga i dla Jego chwały spełnia wzorowo swoje obowiązki.
- Jest przykładem dla innych i podobnie jak kapłan, stara się być niejako drugim Chrystusem.
- Podobnie jak on nosi białą albę, znak czystości i niewinności. . 
To tylko niektóre punkty wybrane spośród wielu, jakie cechują dobrego ministranta.

Zasady ministranta

   1. Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki.

2. Ministrant służy Chrystusowi i ludziom.

3. Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem.

4. Ministrant rozwija w sobie życie Boże.

5. Ministrant poznaje liturgię i żyje nią.

6. Ministrant wnosi prawdziwą radość, tam gdzie przebywa.

7. Ministrant dostrzega Boga w przyrodzie i szanuje ją.

8. Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa.

9. Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i służbie ministranckiej.

10. Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.

Patron ministrantów - Św. Dominik Savio

Żył w latach 1842-1857. Urodził się w pobliżu Turynu we wiosce Riva di Chieri - 2 kwietnia 1842 roku. Rodzicami jego byli: Karol Savio - rzemieślnik i Brygida Gajato - wiejska krawcowa. Chrzest święty dziecka odbył się tego samego dnia. Niebawem ojciec wraz z rodziną przeniósł się do wioski Murialdo. Dominik uczęszczał do szkółki prowadzonej przez miejscowego proboszcza, a potem do szkoły w Castelnuovo d`Asti. Dnia 8 kwietnia 1849 roku w samą Wielkanoc przyjął pierwszą komunię św. Ze strony księdza proboszcza był to akt wielkiej odwagi, gdyż w owych czasach panowało jeszcze przekonanie, że do sakramentów świętych pokuty i ołtarza należy dopuszczać w wieku znacznie późniejszym. O dojrzałości tegoż dziecka świadczą postanowienia, jakie z okazji tej uroczystości w swojej książeczce do nabożeństwa napisał:
1. będę często spowiadał się i komunikował, ilekroć mi na to zezwoli mój spowiednik;
2. będę święcił dzień święty;
3. moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja;
4. raczej umrę niż zgrzeszę;

        Kiedy Dominik miał zaledwie 5 lat już usługiwał do Mszy świętej. Bywało nieraz, że nie mając zegara, przychodził wcześnie do kościoła. Wtedy klęczał prze drzwiami, choć bywały deszcze i śnieżyce i modlił się. Do szkoły miał daleko. Musiał przemierzać w tą i z powrotem do 8 kilometrów drogi. Mimo tego był zawsze punktualny. Zapytany dnia pewnego, czy nie boi się chodzić sam tak daleko odpowiedział zdziwiony: "Nie jestem sam. Jest ze mną Najświętsza Maria Panna i mój Anioł stróż" Pewnego dnia św. Dominik Savio w owym dniu po generalnej spowiedzi i po komunii św. napisał akt ofiarowania się Matce Bożej Niepokalanej i złożył go na jej ołtarzu: "Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw, aby zawsze było twoim. Jezu i Maryjo bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was abym raczej umarł niż bym miał przez nieszczęście popełnić choć jeden grzech"

        Dominik był prawdziwym aniołem opiekuńczym "oratorium". Bawił się z kolegami w czasie przerwy, lecz w pewnym momencie przerywał na krótką chwilę grę i prowadził chłopców do kościółka. Pan Jezusa często nawiedzał w Najświętszym Sakramencie. Otrzymał dar kontemplacji, ekstazy i inne nadprzyrodzone dary. Jego nauczycielem był św. Jan Bosco.

        Późną jesienią roku 1856 Dominik zaczął odczuwać wysoką gorączkę. Św. Jan Bosco wezwał lekarza, ten orzekł chorobę płuc, bardzo już zaawansowaną. Kiedy Dominik żegnał św. Jana i kolegów ze łzami w oczach powiedział : "Ja, już tu nie wrócę" - tak też się stało. Męczył się jeszcze kilka miesięcy. Dnia 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami świętymi, kiedy ojciec czytał mu modlitwy o dobrą śmierć, chłopiec zawołał: "Do widzenia, ojcze! Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!" i zmarł. W 1933 papież Pius XI nazwał go "małym świętym" i "gigantem ducha". W 1950 papież Pius XII ogłosił go błogosławionym, a w 1954 zaliczył Go do grona świętych.

        Jego święto obchodzimy 9 marca, jest On opiekunem Służby Liturgicznej

Kim jest lektor?

        Lektor - jest to ministrant czytający publicznie Pismo Święte, z wyjątkiem Ewangelii. Może on podawać intencje modlitwy powszechnej, a gdy nie ma psałterzysty, może również wykonać psalm. Lektor to inaczej ministrant słowa jego zadaniem jest dobre i poprawne czytanie z uwagą na znaki interpunkcyjne tym bardziej, gdyż przemawia on w zgromadzeniu liturgicznym. Przed każdym lektorem, który wykonuje w czasie sprawowania Eucharystii funkcję liturgiczną, jest obowiązek pilnego kształcenia czytania Słowa Bożego. Tę zaszczytną i odpowiedzialną posługę powinien spełniać z czcią i miłością do Pisma św., aby wypowiadane słowo Boże, było jak "żywe i skuteczne", zarówno dla słuchaczy jak i czytającego lektora. Umiejętne wyraĽne i jasne odczytanie słów Pisma św. staje się prawdziwym Słowem Bożym w społeczności. Lektorem jednak nie zostaje się od razu. Posługę słowa poprzedzają zwykle lata ministrantury.

Do zadań lektora należy:

·         wierna służba słowu Bożemu

·         angażowanie się w sprawy Kościoła

·         współpraca w dziele Apostolstwa

·         wykonywanie w zgromadzeniu liturgicznym czytań biblijnych

·         wykonywanie psalmu
 

 Stroje służby liturgicznej

Stroje ministrantów są różnorodne, lecz powinny być zatwierdzone przez biskupa. Wzorem, przewidzianym przez księgi liturgiczne jest alba lub komża.