„Pomoc w dążeniu do świętości świadczona przez Ruch skierowana jest do osób wszystkich stanów, a nade wszystko ku rodzinie, która „jest wezwana do uświęcenia siebie i do uświęcenia wspólnoty kościelnej i świata”(Familiaris consortio,55)” – Statut RRN, rozdz. II, art. 3

Ruch Rodzin Nazaretańskich

        Maryjny ruch w Kościele katolickim

Powstał w 1985 roku w Warszawie. Grupa osób świeckich zapragnęła bliższej relacji z Bogiem poprzez odnalezienie własnej drogi do świętości. To pragnienie świętości można uznać za myśl przewodnią Ruchu, ponieważ do świętości jesteśmy powołani wszyscy. Członkowie wspólnoty wpatrzeni we wzór Świętej Rodziny z Nazaretu , pragną naśladować Jej świętość, która realizuje się w codzienności przeżywanej z Bogiem i w braterskiej wspólnocie. Na wzór Świętej Rodziny próbują odkrywać obecność Pana Boga w zwykłych, codziennych wydarzeniach i w ten sposób żyć nieustannie w Bożej Obecności.

Chcą iść za św. Teresą z Lisieux „małą drogą”, a w odpowiedzi na Testament z krzyża Pana Jezusa (J 19,25-27) pragną „wziąć do siebie” Maryję i wprowadzić w różne sytuacje swego życia Tę, która najlepiej odkryła i wypełniła wolę Bożą.

W Ruchu Rodzin Nazaretańskich jest miejsce dla wszystkich: dla rodzin, osób samotnych, kapłanów, młodzieży, dzieci, ludzi chorych; dla tych, którzy Boga już „odnaleźli” oraz tych, którzy uwikłani w różne problemy dopiero Go szukają.

Członkowie Ruchu uczestniczą co tydzień w spotkaniach formacyjnych. Wspólnotami kierują świeccy animatorzy, ściśle współpracujący w zakresie spraw duchowych z kapłanami.

Ponadto odbywają się comiesięczne dni skupienia, rekolekcje adwentowe i wielkopostne, oraz rekolekcje wakacyjne i zimowe. Ważna jest też możliwość kontaktu z kapłanem – rozmowy i spowiedzi pomagają otwierać się na działanie Ducha Świętego.

 więcej informacji na stronie: Ruch Rodzin Nazaretańskich

Spotkania RRN w naszej parafii:

Odbywają się we wtorki o godz. 17.30 (po Mszy św. o 17.00) do salki obok Kancelarii pod opieką ks. Proboszcza, animator: Urszula Watrakiewicz.

Moderator Diecezjalny Archidiecezji Lubelskiej: ks. Bogusław Marzęda

DUCHOWOŚĆ  RRN  - czyli droga do świętości

Duchowość to naśladowanie Chrystusa z położeniem akcentu na konkretny aspekt Jego życia. Członkowie Ruchu biorą za wzór życie naszego Pana pod opieką Maryi i Józefa w Nazarecie.

„Duchowość RRN oparta jest na więzi z Matką Bożą, która prowadzi do coraz pełniejszego odkrycia Jezusa Chrystusa, Trójcy Świętej i Kościoła.   Biblijną podstawą duchowości  RRN są słowa testamentu z krzyża „Oto Matka twoja”. Podstawowy komentarz do tego tekstu biblijnegi  zawarty jest w encyklice Jana Pawła II „Redemptoris Mater”.

              Duchowość RRN to duchowość zawierzenia Matce Bożej wyrażająca się w pojedynczych aktach. A jeszcze bardziej w postawie, którą nazywamy komunią życia z Maryją. Członkowie RRN razem z Nią pragną uczestniczyć w Eucharystii, zgłębiać prawdy zawarte w Piśmie Świętym, tajemnice Kościoła i codzienność własnego życia. Duchowość Ruchu czerpie inspiracje z duchowości karmelitańskiej, a zwłaszcza z „małej drogi”, św. Teresy od Dzieciątka Jezus, z duchowości św. Maksymiliana Marii Kolbego, z orędzia Bożego Miłosierdzia przekazanego przez św. Faustynę Kowalską, z przesłania Matki Bożej do św. Juana Diego oraz z nauczania bł. Jana Pawła II i jego osobistego zawierzenia Maryi.
             Pragnienie życia duchowością Ruchu możemy potwierdzić przez złożenie Aktu oddania się Matce Bożej na wyłączną służbę Kościołowi, który zawiera w sobie istotę duchowości Ruchu. Misją Ruchu jest prowadzenie jego członków drogą życia wewnętrznego do świętości oraz aktywny udział w apostolskiej misji Kościoła, podejmując wezwanie do nowej ewangelizacji. Pomoc w dążeniu do świętości skierowana jest do osób wszystkich stanów, a zwłaszcza ku rodzinie.

Akt oddania się Matce Bożej na wyłączną służbę Kościołowi

Ja……………………………………

składam wobec Boga w Trójcy Jedynego
na ręce mojego spowiednika,
akt oddania się Maryi na wyłączną służbę Kościołowi.

Świadomy mojej wolności i godności dziecka Bożego,
równocześnie głęboko przeświadczony o mojej duchowej nędzy,
pragnę w postawie ubogiego w duchu – żebraka ewangelicznego
żyć na wzór św. Jana Apostoła w komunii z Maryją.

Ufam, że to Ona będzie żyła we mnie i za mnie,
na obraz i podobieństwo swego Syna,
posłusznego woli Ojca aż do śmierci i to śmierci krzyżowej.

Wierzę, że w ten sposób ostatecznie już nie ja będę żył,
ale Chrystus we mnie, za mnie i przeze mnie.

* * *

Ten Akt oddania zawiera w sobie istotę duchowości Ruchu Rodzin Nazaretańskich (zob. Statut Stowarzyszenia Ogólnopolskiego Ruch Rodzin Nazaretańskich, Art.6 ust.8).

Prezentacja RRN

Ruch Rodzin Nazaretańskich wyrósł z inicjatywy ks. Tadeusza Dajczera (†2009) i ks. Andrzeja Buczela (†1994) oraz grupy osób świeckich, którzy utworzyli w 1985 r. w Warszawie – w oparciu o kierownictwo duchowe – pierwszą wspólnotę ewangelizacyjną. Od 1987 r. Ruch Rodzin Nazaretańskich zaczął się dynamicznie rozwijać w wielu diecezjach Polski, a także za granicą. Znana i ceniona książka autorstwa ks. Dajczera Rozważania o wierze jest w przeważającej mierze zapisem jego konferencji głoszonych do członków pierwszej wspólnoty. Tym, którzy pragną głębokiego zjednoczenia z Chrystusem, daje ona praktyczne wskazania, jak kroczyć ku Niemu na drodze wiary i nieustannego nawrócenia.

Żyć duchowością Ruchu to dążyć do zjednoczenia z Chrystusem przez komunię z Maryją. Przewodnikami na tej drodze są święci: św. Józef, Maksymilian Kolbe, Jan Paweł II, Juan Diego, Teresa od Dzieciątka Jezus a także Faustyna Kowalska. Szczególną rolę pełni życie sakramentalne, zwłaszcza umiłowanie Eucharystii, oraz duchowa pomoc kapłana, która może przybrać formę stałego spowiednictwa lub kierownictwa duchowego.

Od 2007 r. podjęto – we współpracy i pod opieką hierarchii Kościoła – wysiłek odczytania, przemyślenia i sformułowania właściwego Ruchowi charyzmatu, czyli daru Ducha Świętego, którego udziela On Kościołowi za pośrednictwem Ruchu. Sprecyzowano założenia duchowe i zasady pracy formacyjnej oraz ujęto w formę prawną struktury organizacyjne. Te wysiłki zaowocowały powstaniem statutu oraz komentarza do Aktu oddania Matce Bożej, który streszcza istotę duchowości Ruchu.

Obecnie Ruch w Polsce istnieje jako federacja 25 stowarzyszeń diecezjalnych, podlegając biskupowi diecezjalnemu, działając w oparciu o statut zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu Polski w czerwcu 2013 r. Na szczeblu ogólnopolskim w listopadzie 2013r. Ruch przyjął formę prywatnego stowarzyszenia wiernych o nazwie Stowarzyszenie Ogólnopolskie  Ruchu Rodzin Nazaretańskich, które podlega Konferencji Episkopatu  Polski, która działa przez  Biskupa Delegata ds. RRN. Funkcję tę od marca 2010 r. sprawuje Ks. Bp Andrzej Siemieniewski.

.

Struktura RRN

Pomimo międzynarodowego charakteru Ruch funkcjonuje w oparciu o strukturę diecezjalną, podkreślając więź z Kościołem lokalnym. W diecezjach kierują nim księża moderatorzy mianowani przez biskupów diecezjalnych. Struktura terytorialna RRN jest włączona w strukturę diecezjalno-parafialną Kościoła. Obejmuje ona podział na rejony odpowiadające dekanatom. Członkowie Ruchu spotykają się we wspólnotach parafialnych np. dziecięcych, gimnazjalnych, młodzieżowych, studenckich, małżeńskich. Wspólnotami kierują świeccy animatorzy, ściśle współpracujący w zakresie spraw duchowych z kapłanami.

FORMACJA  w  RRN

Kierownictwo duchowe.  W Ruchu Rodzin Nazaretańskich zaleca się korzystanie z pomocy duchowej kapłana. Pomoc ta może przybrać formę kierownictwa duchowego, które jest darem samego Boga i w miarę rozwoju życia duchowego może stać się autentyczną potrzebą duszy. Kierownictwo duchowe jest ważną pomocą w pokonywaniu trudnych etapów życia wewnętrznego, pozwalającą uniknąć w życiu duchowym wielu błędów. W drodze do świętości kierownik duchowy jest przewodnikiem duszy. Pomaga odkryć w niej znaki działania Ducha Świętego, podtrzymuje i dodaje otuchy w trudnościach, a jednocześnie ułatwia kształtowanie osobistej wolności i samodzielności.

Grupy dzielenia.   Wspólnota jest bardzo ważnym środkiem budowania życia wewnętrznego. Jest ona normalną drogą, jaką Bóg w Kościele prowadzi dusze do zbawienia. Dlatego należy wyjątkowo cenić spotkania wspólnotowe. Poprzez osobiste świadectwo łaska dana jednemu staje się jakby pomnożona, zwielokrotniona, dostępna innym. Wspólnota winna być środowiskiem podtrzymywania i wzrostu życia wewnętrznego. Na tej podstawie członkowie wspólnoty dzielą się ze współbraćmi świadectwem życia i współpracy z łaską.

Od animatora i uczestników grupy oczekuje się przede wszystkim pokory i otwartości. Choćby jedna osoba, pokornie i ufnie wyczekująca na działanie Boga, tworzy właściwy klimat całego spotkania. Tak więc, najważniejsze jest otwarcie na działanie łaski Bożej, a nie sama metoda czy schemat prowadzenia spotkań.

Grupa dzielenia jest spotkaniem, podczas którego każdy z uczestników ma szansę (ale nie obowiązek) podzielenia się z innymi doświadczeniem swego życia, doświadczeniem wiary. Może powiedzieć o swoich relacjach z Bogiem, o tym, czego pragnie Pan Bóg dokonuje w jego życiu, o wątpliwościach, o doświadczeniach zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Punktem wyjścia, pomocą, czynnikiem organizującym i ograniczającym tematykę wypowiedzi jest przeczytany na początku spotkania fragment tekstu lub treść wysłuchanej konferencji. Świadectwo każdej osoby jest darem dla wszystkich pozostałych, szczerym otwarciem się wobec nich, próbą przekazania ważnych dla mówiącego treści, które być może nigdy nie były przez niego formułowane.

Uczestnicy spotkania starają się przyjąć ten dar przez uważne wysłuchanie. Nie komentują wypowiedzi, nie udzielają rad, ani też nie przekazują treści świadectwa poza grono słuchających. Dzielenie nie jest bowiem wymianą poglądów na pewną dziedzinę życia, lecz spojrzeniem na naszą postawę wobec Boga i na Jego działanie wobec nas, ma prowadzić do odkrywania prawdy o nas samych i pomóc nam w patrzeniu z wiarą w nasze życie. Często bywa tak, że czyjeś świadectwo prowokuje nas do dyskusji, rodzi pytania, głęboko nas porusza i pragniemy się nim podzielić z najbliższymi, którzy nie mogli go usłyszeć. A może czegoś w nim nie zrozumieliśmy? Warto się wówczas posłużyć dyscypliną wewnętrzną. Poczekajmy do końca spotkania, pytanie możemy zadać autorowi w cztery oczy.

"Dekalog" spotkań  

1. Każde spotkanie warto rozpocząć i zakończyć wspólną modlitwą, wzywając wstawiennictwa i opieki Maryi, która najpełniej otwiera nas na działanie Ducha Świętego i miłującą obecność Boga.
2. Podejmuj wysiłek trwania w czasie spotkania w postawie modlitwy i zawierzenia (spotkanie ma być formą wspólnej, głośnej medytacji, rozważania, spojrzenia na swoje życie w świetle podanych treści duchowych, w obecności Boga oraz braci i sióstr, dlatego każdy z uczestników może zakończyć swoją wypowiedź krótką modlitwą, np. "Dziękuję Ci Jezu", Maryjo proszę Cię ...").
3. Zabiegaj o atmosferę wyciszenia, skupienia, dyskrecji i otwartości.
4. Nie narzucaj innym własnego sposobu myślenia, przeżywania, reagowania, światopoglądu.
5. Wystrzegaj się postawy doradcy, nie miej ambicji rozwiązywania komuś jego problemów czy wykładania "powszechnej" teologii i moralności.
6. Unikaj sformułowań ogólnych typu: "my", "ludzie", "oni" czy bezosobowych jak: "trzeba", "powinno się", "należy", "wiadomo".
7. Staraj się mówić jednoznacznie, konkretnie i rzeczowo (trzymając się tematu spotkania), tak by odnosić swoją wypowiedź do siebie, a nie komentować przedmówcę.
8. Unikaj dyskusji, krytyki, polemik, osądzania czy moralizowania, ale zachęcaj innych do dzielenia się własnym doświadczeniem duchowym.
9. Nie bój się chwil dłuższego milczenia - dla kogoś mogą one być potrzebne do modlitwy, przemyślenia problemu, oceny siebie, podjęcia decyzji.
10. Staraj się wsłuchiwać w głos siostry czy brata przyjmując ich takimi, jakimi są, w ten sposób pomożesz jej (mu) wypowiedzieć siebie.