Sakrament chrzu jest udzielany w każdą niedzielę na Mszy św. o godz. 1130
KANCELARIA
Około jednego tygodnia przed planowanym chrztem dziecka rodzice zgłaszają się do kancelarii i przynoszą następujące dokumenty:
- skrócony odpis aktu urodzenia dziecka,
- dowody osobiste,
- informacje o danych personalnych rodziców chrzestnych. ( imię i nazwisko, data urodzenia , adres zamieszkania)
Wymagania stawiane rodzicom chrzestnym:
- przyjęty sakrament bierzmowania,
- prowadzenie życia prawdziwie chrześcijańskiego,
- przystąpienie do sakramentu pokuty,
- (w przypadku osób z poza tutejszej parafii wymagane jest odpowiednie zaświadczenie wystawione przez parafię, do której aktualnie dana osoba przynależy). Dotyczy to również osób mieszkających za granica ponad 3 miesiące.
KTO MOŻE BYĆ CHRZESTNYM?
Zgodnie z chrześcijańską tradycją, przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego. Jego zadaniem jest, w wypadku chrztu osoby dorosłej, towarzyszenie w dochodzeniu do wiary i poznawaniu życia chrześcijańskiego; a w przypadku chrztu dziecka ma on wraz z rodzicami przedstawić dziecko do chrztu i pomagać w jego wychowaniu religijnym, tak, by prowadziło życie prawdziwie chrześcijańskie.
Chrzestnym nie może więc być każdy. Więcej, Kościół stawia osobom, które maja być chrzestnymi bardzo konkretne wymagania.
Chrzestnym może być ten, kto:
1. został wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców /opiekunów/;
2. jest katolikiem;
3. ma wymagane kwalifikacje i chce pełnić to zadanie;
4. jest wystarczająco dojrzały do pełnienia tego zadania, to znaczy ukończył szesnaście lat;
5. przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię;
6. prowadzi życie zgodne z wiarą i zadaniami jakie ma pełnić;
7. prawo nie zabrania mu pełnienia zadań chrzestnego (tzn. jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej);
8. nie jest ojcem ani matką dziecka /osoby przyjmującej chrzest/.
Zgodnie z tymi normami pomyłką jest wybór na chrzestnego osoby niepraktykującej, czy żyjącej w związku cywilnym lub konkubinacie (bez ślubu „kościelnego”), albo osoby jawnie występującej przeciwko prawdom wiary i moralności. Musi przecież, wraz z rodzicami dziecka, wyznać wiarę, w której dziecko ma być ochrzczone, i wyrzec się wszelkiego zła! Ma być to osoba, która żyje życiem prawdziwie chrześcijańskim: wierząca, praktykująca, najlepiej uczestnicząca czynnie w życiu wspólnoty parafialnej.
Zadaniem chrzestnego jest bowiem nie tyle „rozpieszczanie” dziecka prezentami ile wspomaganie rozwoju jego wiary. A zatem kryterium wyboru nie może być w żadnym wypadku stan posiadania majątkowego.
Powinna być to osoba bliska rodzinie dziecka, mająca z nią częste kontakty (czy może dbać o wiarę dziecka chrzestny, który widuje chrześniaka raz czy dwa razy w roku?). Chrzestny powinien również cieszyć się autorytetem, tak, by w razie potrzeby, mógł zwrócić uwagę dziecku i jego rodzicom na błędy czy braki wychowania.
To dlatego, gdy chrzestny nie jest osobiście znany proboszczowi, wymagane jest zaświadczenie z parafii zamieszkania, że jest osobą wierzącą i praktykującą.
PRZYNALEŻNOŚĆ DO PARAFII
Czasem mamy wątpliwości gdzie jest nasza parafia?, mieszkamy gdzie indziej, zameldowani jesteśmy gdzie indziej, a chodzimy do kościoła jeszcze gdzie indziej. Jeśli dodamy do tego sytuacje częstych wyjazdów za granicę, pytanie staje się na pewno uzasadnione. Co mówi na ten temat Kodeks Prawa Kanoniczego:
Kan. 515 § 1. Parafia jest określoną wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w Kościele partykularnym, nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi.
Kan. 518 – Z zasady ogólnej parafia powinna być terytorialna, a więc obejmująca wszystkich wiernych określonego terytorium. (…)
Kan. 102 – § 1. Zamieszkanie stałe nabywa się takim przebywaniem na terytorium jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam na stałe, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo trwało przez pełnych pięć lat.
§ 2. Tymczasowe zamieszkanie nabywa się przez takie przebywanie na terenie jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam przynajmniej przez trzy miesiące, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo przedłużyło się rzeczywiście do trzech miesięcy.
§ 3. Stałe lub tymczasowe zamieszkanie na terenie parafii nazywa się parafialnym; na terenie diecezji – chociażby nie w parafii – diecezjalnym.
Kan. 107 – § 1. Zarówno przez zamieszkanie stałe jak i tymczasowe, każdy uzyskuje własnego proboszcza oraz ordynariusza.
Wnioski z powyższego zestawienia Kanonów: Prawo Kanoniczne nie posługuje się pojęciem „zameldowania”. Przynależność do parafii zależy od „zamieszkania” czyli faktycznego przebywania na terytorium parafii. Dlatego w zwykłej sytuacji, wszelkie formalności dotyczące udzielania sakramentów chrztu, I. komunii św., bierzmowania, małżeństwa oraz celebracji pogrzebu katolickiego są prowadzone zgodnie z przepisami Prawa Kanoniczego czyli wg zamieszkania w parafii.
Stąd bardzo ważna jest obecność wiernych podczas wizyty duszpasterskiej, jako potwierdzenie przebywania na terytorium parafii.
OŚRODEK KATECHUMENALNY ARCHIDIECEZJI LUBELSKIEJ
PRZYGOTOWANIE DO CHRZTU DOROSŁYCH
Osoby dorosłe, które chciałyby przyjąć sakrament chrztu świętego powinny zgłosić się do proboszcza w miejscu swojego zamieszkania.
Proboszcz powinien zgłosić taką osobę do odpowiedzialnego za ośrodek katechumenalny w Archidiecezji Lubelskiej, ks. Michała Zybały.
Sami zainteresowani mogą również zasięgnąć wszystkich niezbędnych informacji pisząc na adres: ewangelizacja.lublin@gmail.com
